Een (t)huis in je eigen gemeente

Laatst sprak ik op een verjaardag een jonge, geboren en getogen Nijkerker. Hij werkt hier, zijn vrienden wonen hier, zijn hele leven ligt hier. Het enige wat ontbreekt? Een huis. ‘Ik zoek me suf,’ zei hij, ‘maar voor een starter met een gemiddeld salaris is er gewoon geen beginnen aan.’ Zijn verhaal staat niet op zichzelf; het is het stille verhaal dat je hoort in de sportkantine, bij de bakker en op schoolpleinen.

We noemen het ‘woningnood’, een abstract woord voor een pijnlijk, vaak persoonlijk probleem. Het is geen cijfer in een rapport, maar de stille leegloop van onze gemeente. Het zijn de jongeren die, met pijn in het hart, hun toekomst noodgedwongen buiten de gemeentegrenzen moeten zoeken.

Die verhalen, die stilzwijgende frustraties, zijn precies de reden waarom ik niet aan de zijlijn wil toekijken. Ik wil niet accepteren dat een thuis in onze prachtige gemeente een onbereikbare droom wordt voor de mensen die hier geworteld zijn.

Maar alleen je zorgen uitspreken is niet genoeg. Woorden moeten daden worden. Daarom heb ik de handen ineengeslagen met ChristenUnie-SGP en De Lokale Partij die, net als ik, geloven in een sterke, lokale gemeenschap. Door over partijgrenzen heen te kijken, is het ons recent via een gezamenlijk amendement gelukt om de regels voor het toewijzen van koopwoningen aan te scherpen. 

Concreet betekent dit, dat de gemeente Nijkerk nu maximaal gebruik maakt van de mogelijkheden om onze eigen inwoners voorrang te geven bij nieuwbouwprojecten. Een succes waar ik trots op ben, omdat het laat zien dat de toekomst van onze gemeente voor ons allemaal het belangrijkst is. Want het is wat mij betreft volstrekt logisch: mensen met hun wortels in de gemeente Nijkerk horen een eerlijke en betere kans te krijgen op een thuis in onze gemeente.