Gedenken is delen

Op veel momenten in ons leven gedenken we. Vrolijk, zoals op onze verjaardag wanneer we ons eigen leven vieren. Maar ook met Dodenherdenking of Allerzielen. Het kan een manier zijn om verlies en verdriet een plek te geven.

Misschien heeft u mijn schriftelijke vragen over zelfdoding voorbij zien komen. Is de preventie en nazorg voor mensen die het leven (tijdelijk) als ondraaglijk ervaren, voldoende geborgd in onze gemeente? Er zijn gemeenten die werken met suïcidepreventienetwerken. Een netwerk van begeleiding voor die naasten en hulpverleners om de mens heen. Ik besef heel goed dat dit geen fijn onderwerp is en mensen mogelijk al willen afhaken bij het lezen hiervan. 

Toch is dat ook een deel van het probleem. In gesprekken is niet altijd de ruimte om je ellende te delen, of we pakken die ruimte liever niet omdat we emotioneel worden. We zijn heel kwetsbaar op dat gebied. Alsof vriendschappen of familiebanden kunnen breken omdat het (tijdelijk) niet goed met je gaat, omdat de pijn in je leven je overweldigt. Hoe groot is de drempel niet, om een ander op te zoeken of te bellen als je het leven even niet meer ziet zitten….

Toch deel ik ook graag de positieve kant van onze pijn. Want voor veel mensen geldt dat ze het gevoel hebben hier sterker uit te komen, als ze deze pijn eenmaal verwerkt (overwonnen) hebben. Ook ontstaan er soms mooie initiatieven vanuit verlies en verdriet. Kent u bijvoorbeeld al ‘De mooiste gedenkt’? Het lichtje dat eeuwig brandt vanuit de mooiste kerktoren van Nederland. Daar kan je dierbare overledenen aanmelden om blijvend te gedenken. Soms maken namelijk juist de pijnlijke herinneringen het leven moeilijk, maar tevens zo waardevol als we deze met elkaar kunnen delen.

Reageren? pamvandeweijer@gmail.com