Je eigen straatje schoonvegen

‘ Je eigen straatje schoonvegen’, zeggen we vaak als iemand naar zichzelf moet kijken. Maar wat als we dat niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk wat vaker zouden doen?

In de herfst dwarrelen de bladeren over elke erfgrens heen. Ze houden zich niet aan schuttingen of stoeptegels. Net als zorgen, rommel of meningen. Toch vegen we vaak maar tot aan onze eigen tuinrand. Daarna wijzen we. Naar de gemeente. Naar de buren. Naar ‘zij’ die het hadden moeten opruimen.

Maar een straat wordt niet schoon als iedereen blijft staan op zijn eigen stukje grond. Veeg eens een metertje verder. Niet alleen met je bezem, maar ook met je houding. Veeg het verwijt weg. Laat ruimte voor het gesprek. Voor verschil. Voor een wijk waar het niet uitmaakt wie je bent of van wie de taal is, maar waar je met elkaar wilt zorgen voor iets moois.

Want een schone buurt is meer dan alleen een nette stoep. Het is een plek waar we niet over de érfgrens praten, maar over gezamenlijk koffiedrinken op de stoep. Waar je iemand helpt met het weghalen van de container, of even aanbelt als het stil blijft achter de gordijnen.

We hoeven niet alles op te lossen. Niet alles is jouw taak. Maar alles begint wel bij wat jij doet. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.

Dus veeg. Niet alleen de bladeren, maar ook de verwijten. Niet tot de grens, maar een beetje verder.

Want samenleven begint pas echt als we ophouden met wijzen en beginnen met doen.

Want het is waar zoals u zegt: het is de taak van ‘de gemeente’.

De gemeente, dat zijn wij. Wij allemaal.