Wij zijn weer hier!

Deze zomer mocht ik op het Open Podium op de Zwarte Cross een liedje zingen. En het publiek deed mee. Ik voelde mij daardoor verbonden met iedereen die daar op dat moment was. Dat moment duurde natuurlijk maar een paar minuten, maar heeft mij niet helemaal meer losgelaten. 

Daarna had ik het voorrecht om anderhalve week in Ierland te zijn. En de cultuur en natuur van dat land te ontdekken. Naast het beklimmen van een berg (al geloof ik dat het voor Ieren meer een heuvel is), heb ik ook genoten van het eten, drinken en de muziek. Daardoor heb ik het gevoel gehad dat ik tijdelijk even verbonden mocht zijn met dat schitterende land. 

Nu we allemaal weer hier zijn, is het tijd om de normale gang van zaken weer op te pakken. Dat betekent voor mij: Lesgeven, mij druk maken om een voetbalvereniging en, niet in de laatste plaats, in de gemeenteraad mijn steentje bijdragen. Daarbij voel ik mij verbonden met alle mensen die ik tegenkom. Mijn collega’s, leerlingen en hun ouders. Spelers, trainers, ouders en supporters langs het voetbalveld. En met alle inwoners van de gemeente Nijkerk. Soms is dat gevoel ongemakkelijk. Als ik het bijvoorbeeld met iemand oneens ben. Maar verbonden voel ik mij altijd. 

Wij zijn namelijk met zijn allen van hier. De plek waar wij van zijn. In de gemeente waar wij van zijn. De gemeente zijn we namelijk met zijn allen en met zijn allen vormen wij de gemeente. Het is dan ook belangrijk om verbinding te zoeken. Klinkt dat gek? Jammer. Want door je niet te verbinden met de ander maak je jezelf klein. En volgens mij zijn wij het allemaal waard om groot te zijn. En af en toe, heel even, het podium te hebben.